memo : โตไปพร้อมกัน

๒๙.๑.๒๕๖๐

ยามเช้าอากาศเย็น กลิ่นน้ำค้างยังคงไม่เหือดหาย

ช่วงเดือนเศษที่ผ่านมา ข้าพเจ้ามีโอกาสได้อยู่กับช่วงโมงยามแรกของอรุณรุ่ง แม้จะไม่หนาวเย็นเช่นต่างจังหวัด แต่กระนั้นก็เพียงพอให้รับรู้ค่าของความอุ่น

ผ่านพ้นเดือน . แม่จะพาณิฌาออกมาเดินหน้าบ้าน ส่วนพ่อก็จัดการเตรียมน้ำอุ่นสำหรับอาบ กิจกรรมยามเช้าเริ่มเข้าที่เข้าทาง จังหวะหมุนวนจนคุ้นชิน

ไม่เพียงแค่เด็กน้อยที่ค่อยๆเติบโต อีกทั้งหนึ่งหญิง หนึ่งชาย ซึ่งได้รับตำแหน่งพ่อและแม่ในวันเกิดของเจ้าตัวเล็ก ทั้งสองก็ค่อยๆเรียนรู้และเติบโตในหน้าที่อันเต็มใจยอมรับไปพร้อมๆกัน

มาลองคิดดูดีๆ เราต่างเติบโตไปพร้อมกันจริงๆ

ในขณะที่นึกถึงอนาคตของลูก อดีตของตนเองก็หวนย้อนกลับมาฉายซ้ำ เป็นภาพพ่อและแม่ของตนเองที่เราไม่ได้มีโอกาสเห็น นั่นก็คงไม่แตกต่างจากภาพของตนเองที่มีต่อลูกในปัจจุบัน

แตกต่างกันเพียงสิ่งแวดล้อมและตัวเลขวันเวลา ภาพถ่ายจึงเป็นเครื่องเตือนใจไม่ให้ลืมเลือน ภาพใหม่ภาพเก่าเล่าถึงความเปลี่ยนแปลง

ภรรยาบอกให้ถ่ายรูปลูกไว้มากๆ เพราะช่วงเวลานี้เด็กน้อยเริ่มโตเร็ว เวลาผ่านไปเร็วอย่างเชื่องช้าจนแทบไม่รู้ตัวว่าลูกเราตัวยาวกว่าเมื่ออาทิตย์ก่อนห้าหรือสี่เซนติเมตร ยิ่งย้อนกลับไปค้นรูปภาพตอนก่อนคลอด ยิ่งทำให้รู้สึกว่า ชีวิตเราที่เกิด และ ได้เติบโตมานั้น มันช่างมีความหมาย มีหมายเหตุให้ต้องดำรงอยู่

เพื่อคนที่รักเรา และ เพื่อคนที่เรารัก

มองหน้าลูกตอนหลับ พอได้พักก็ทำให้นึกถึงยามเช้าของพรุ่งนี้ – ใช่แล้ว – พรุ่งนี้ ลูกก็จะโตขึ้นไปอีกหนึ่งวัน

…

พ่อกับแม่ก็เช่นกัน – ครอบครัวเราจะเติบโตไปพร้อมกัน

letter : จับแพะ

ราตรีสวัสดิ์ครับคุณอา

จดหมายฉบับสุดท้ายที่ผมเขียนถึงนั้น นานจนผมลืมไปว่ามันนานแค่ไหน เท่าที่จำได้คงเป็นช่วงที่ผมลาออกจากการทำงานบริษัท และกลับไปอยู่บ้านที่ต่างจังหวัด

ตอนนี้ผมกลับมาอยู่เมืองหลวงเช่นเดิม ทว่ามีบริษัทเป็นของตนเอง มีงานที่รักให้ได้ทำอยู่เสมอ ขาดเพียงสิ่งเดียวที่วางลงจนหลงลืมไปแล้วว่าก่อนนี้เคยกระทำอย่างประจำและสม่ำเสมอ นั่นคือการอ่านและการเขียน

เมื่อปลายปีที่แล้ว

ผมเดินทางขึ้นเหนือ แวะเยี่ยมเยือนสหายร่วมอักษรอยู่สองท่าน ท่านหนึ่งเป็นพี่ ท่านหนึ่งเป็นน้อง เมื่อสนทนากับท่านผู้เป็นพี่ ก็ได้ย้อนวันเวลาไปยังจุดเกิดเหตุให้ต้องเขียนต้องอ่าน เมื่อเจอท่านผู้เป็นน้องเรื่องที่พูดคุยก็คงไม่ต่างกันเท่าไร มีเพียงคำถามข้อเดียวที่ผุดขึ้นในใจแต่ไม่ได้เอ่ยออก

“ทำไมจึงเลิกเขียน?”

บ่อยครั้งที่ ‘เวลา’ คือแพะในเหตุผลในการงดเว้นละเลิกในหลายต่อหลายอย่าง การอ่านการเขียนก็เช่นกัน ทั้งที่จริงๆแล้ว เราไม่ได้เสียเวลาอะไรมากนักในการ กดตัวหนังสือร้อยเรียงเป็นเรื่องราวให้ได้สักสิบยี้สิบบรรทัด  เราไม่ได้เสียเวลาเท่าไหร่นักในการเปิดอ่านวรรณกรรมสักสี่ถึงสิบหน้าต่อวันเพื่อเพิ่มอรรถรสให้กับสติปัญญา

ติดหนังสือก็เหมือนกับติดสุรา ต่างเพียงแต่ว่ามันไม่ทำร้ายสุขภาพ การได้กลับมานั่งอ่านและนั่งเขียนในพื้นที่แห่งนี้ มีความรู้สึกเหมือนได้กลับบ้าน อบอุ่นและสงบเย็นอยู่เสมอ

ท้ายนี้ขอขอบคุณคุณอาที่ยังรักษาพื้นที่แห่งนี้ไว้ให้คนหลงทางที่เหน็ดเหนื่อยได้นั่งพัก  หยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน  หยิบกระดาษขึ้นมาจด ชมพระอาทิตย์ตกดิน และนอนหลับตาฟังเสียงน้ำเย็นๆกระทบหิน (ฟินนาเล่)

ด้วยความเคารพ เช่นเดิมตลอดไป

(…)

memo : นาน

๒๙ . ๙ . ๕๙

เกือบลืมทางเข้า นิ้วนิ่งไปพักใหญ่ก่อนจะใส่รหัสส่วนตัวเพื่อเข้ามาหน้าที่ใช้สำหรับเขียนหนังสือ  วันนี้ไม่มีเรื่องมาเล่า มีแต่เงาสีเทาๆตัวโตๆที่อยู่ไม่เป็นที่เป็นทาง กระโดดโลดเล่นไปมาท่ามกลางความฝันอันยอกย้อน เกือบนานถึงนานมากที่ไม่ได้ใช้นิ้วสัมผัสแป้นพิมพ์ เพื่อบรรจุอักษรลงบนหน้ากระดาษอิเล็กทรอนิกส์

 

หน้ากระดาษขาว ไม่ต่างจากความรกร้างทางความคิด เหมือนโรงงานที่หยุดผลิตสินค้ามาเป็นเวลานาน อุปทานอุปมาดั่งเครื่องกลที่ทนอยู่นิ่งทั้งที่ควรหยอดน้ำมันหล่อลื่นและส่งเสียงครืนครืนด้วยอาการเหวียงสวิงทิ้งตัวไปตามจังหวะขับเคลื่อน

 

เหมือนคนตื่นนอนหลังจากหลับไหลมานานนับสิบปี (ที่จริงไม่ถึง) ใช่. ตื่นเสียที ตื่นมาขยับทำสิ่งที่เคยทำแต่เก่าก่อน สิ่งที่เราย้อนกลับมาคุ้นเคยได้เสมอเมื่อต้องการ  ตัวหนังสือไม่เคยแปลกหน้าและรังเกียจผู้ให้กำเนิด  ความเพลิดเพลินในนาทีย้อนเวลา โลกแห่งอักษรช่างน่าประหลาด กาลเวลาถูกบรรจุไว้ในพยัญชนะ และขยับขับเคลื่อนไปตามประสพการณ์ของผู้อ่าน

 

จากนี้และอีกนาน บันทึกคือสิ่งที่ควรกระทำก่อนนอน . สวัสดี

memo : ร้อนชื้น

"ทำงานในสถานที่แห้งแล้ง จำต้องสร้างสภาวะชุ่มชื้นให้กับจิตใจ"

(…)

memo : เดินขึ้น เดินลง

เราชอบเดิน

เดินขึ้นที่สูงๆยิ่งชอบ มันเป็นการทดสอบร่างกายว่ามีแรงต้านทานความสูงชันของระนาบดินอย่างไร

เดินไปที่สูงแล้วไปนั่งมองท้องฟ้าที่ทาบร่างพาดพื้นดินข้างล่าง มันรู้สึกดีนะ ไม่ได้รู้สึกว่าเป็นการเอาชนะหรอก แต่เป็นการสอบทวนตนเองว่าเรามีขนาดเล็กเพียงใดเมื่อเทียบกับสิ่งที่เราเหยียบย่ำ

พอหายเหนื่อยก็เดินลงมา เห็นคนอื่นๆที่เดินผ่านขึ้นไปก็ยิ้มให้เท่านั้น

ชีวิตแม่งก็มีแค่นี้ …

(…)

memo : โลก

โลกของฉันมันไม่ใหญ่โตอะไรมากนะ มีหนังสือ โต๊ะทำงาน แมวที่ต้องจับมาลูบหลังสามสี่ตัว กับต้นไม้ไม่กี่ต้น แต่ต้นใหญ่ๆหน่อยเท่านั้นเอง

ชีวิตฉันโคตรมักน้อยเลยว่ะ

(…)