ผจญภัยวัยเด็ก : Boken-shonen
อาดาจิ มิซึรุ : ADACHI MITSURU
การตูนเรื่องสั้นหกเรื่องราว ฉายภาพวัยเด็กเชื่อมโยงหัวใจคุณเข้าไปในอดีตและย้อนกลับปัจจุบันได้อย่างแยบยล เคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้าเนิบนาบแต่มีพลังล้ำลึก แหลมคมโดยมิต้องฟุ่มเฟือยถ้อยคำ และบทสรุปที่อ่านจบแล้วต้องอมยิ้ม
เป็นคำจำกัดความสั้นๆสำหรับรวมเรื่องสั้นของ อ.อาดาจิ แม้จะเคยอ่านมาไม่กี่เรื่อง แต่ที่ชอบที่สุดในความเป็นการตูนของอาจารย์คือ จะมีช่วงว่างให้เราได้คิดตามเสมอ ใช้ความคิดติดตามเนื้อหาไปอย่างเงียบๆ อาศัยเพียงฉากในสภาวะที่ตัวละครหยุดนิ่ง แต่สิ่งรอบข้างเป็นตัวเคลื่อนไหวเพื่อสื่อสารเรื่องราว
ส่วนเรื่องที่นำเสนอเรื่องนี้ ที่เป็นแกนใหญ่ใจความที่ข้าพเจ้าได้จากการอ่านเรื่องนี้นั้นคือ
เด็ก หลง ผู้ใหญ่ ลืม
เด็ก
สิ่งมีชีวิตตัวเล็ก เป็นผลผลิตจากผู้ใหญ่สองคน หนึ่งเพศชาย สองเพศหญิง มีทั้งที่เกิดมาแบบตั้งใจและไม่ตั้ง – อ่อ! แบบที่ตั้งใจมากก็มี
ข้าพเจ้าเคยเป็นเด็ก ผู้ใหญ่หลายคนเคยเป็นเด็ก (คุณก็ด้วย) ตอนนั้น-หากยังคงจำได้ อะไรหลายๆรอบกายล้วนแต่เป็นสิ่งงดงาม ลึกลับ น่าค้นหา และน่านับถือ
‘จำเพาะ’ เท่านั้น
ไม่มีใคร – เด็กที่ไหน เป็นได้อย่างเช่นที่กล่าวมาข้างต้นเสมอไปหรอก โลกเรามีหลายสี แต่ละสีมีความสว่างความมืด เรียงชั้นถัดถ่ายไปเป็นลำดับ
เงื่อนไขหลายอย่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิต บางครั้งปิดกั้น – ทำลาย – บังคับ บีบคั้นให้รูปรอยที่ควรจะเป็นได้ผิดเพี้ยนเปลี่ยนไปจากเดิม
ที่ควรเป็นคืออะไร? เด็กควรเป็นอย่างที่เราคิด หรือเราควรคิดอย่างเข้าใจเด็ก บางคนตอบได้ไม่ยากในเวลารวดเร็ว บางคนไว้ท่าที คิดแล้วคิดอีก
คิดแบบผู้ใหญ่!
หลง
บางครั้งเราหลงไปในพื้นที่อันไม่เหมาะควร หลงทำในสิ่งที่ไม่ชอบเพราะมีคนบอกว่ามันดี หลงทำไปเพราะ ใครๆก็บอกว่าดี — มารู้อีกที ‘มันไม่ใช่’ หลงทางยาวไกล แต่ถ้านึกได้เร็ว กลับไปเดินตามทางที่เรารักนั่นละ
บางสิ่งที่หลงเหลือบ้างจากอดีตคือ ‘แผล’ คอยย้ำเตือนเสมอถึงที่มาที่ไป แต่ก็มีบ้างที่เรามักปกปิดมันไว้ ค้นหาวิธีลบเลือนให้หมดไป
ตอกย้ำทำร้ายให้เจ็บซ้ำเข้าไปอีก มิได้เป็นทางออก แต่เป็นไปเพราะความมืดบอด คลำหาปมเงือนที่มัดไว้ – ปลายสายมักสิ้นสุดลงตรงอดีต
บางครั้งยิ่งปกปิดมิดชิดเพียงใด ที่ทำให้หัวใจหมองหม่น คลื่นน้ำภายใต้จิตใจถาโถมเข้ากระแทกใส่แหลกลาญนับครั้งไม่ถ้วน หากยังคงหลงติดอยู่ตรงนั้นไม่ยอมผละออกจากสิ่งที่ทำให้ใจเจ็บช้ำ
เลิกหลง – ก็พบทางออก
ผู้ใหญ่
สิ่งมีชีวิตที่อยู่ตรงข้ามกับเด็ก แม้ว่าเขาจะเคยยืนอยู่ในตำแหน่งผู้เล่นเดียวกันมาก่อน แต่เขามักลืมในข้อนี้ — ส่วนใหญ่เป็นเช่นนั้น แต่ที่ส่วนน้อยก็มีบ้าง ที่เป็นเด็กอยู่ตลอดเวลา ‘เด็กในร่างผู้ใหญ่’
อาการหลงลืมมักเป็นออฟชั่นติดตัวมากับความเป็น ‘ผู้ใหญ่’ ความกลัว ก็มักพบเจอมากใน ‘ผู้ใหญ่’
ความเขลา กร้าวร้าว เมามาย ริษยา เล่ห์ร้าย กลับกลอก โอ้อวด ฟูมฟาย คลั่งแค้น เสียดสี ละเมอ ไร้สติ มึนงง …
สุดท้าย – ไม่ยอมรับความจริง!
ลืม
บางครั้งเราลืม ลืมอะไรหลายอย่างที่ผ่านมา เพื่อนรัก ครูที่เคารพ หมา แมว แมลง ความตั้งใจ ความดี ความงดงามมากมาย ความฝัน
ที่ลืมได้นั้นเพราะเราหลงอยู่กับบางสิ่งบางอย่าง ที่เรียกว่า ‘หลงลืม’ หลง-จนลืม เพราะถ้าเราไม่ลืมสิ่งต่างๆที่เราคิดฝันไว้ในวัยเยาว์ ปัจจุบันคงมีแต่เรื่องดีๆมากมายเกิดขึ้น
เด็กไม่เคยคิดร้าย ไม่มีใครยกมือแย่งกันสวมบทโจรผู้ร้าย ถามว่าหนูอยากเป็นอะไร ไม่มีใครตอบว่า อยากเป็นพ่อค้าหน้าเลือด คุณครูโรคจิต มีแต่แย่งกันตอบว่า เป็นหมอ ครู ทหาร ตำรวจ วิศวะ สถาปนิก
เดี้ยวนี้ – ดารา นักร้อง อยากสวย คนรวย!
เด็กหลงผู้ใหญ่ลืม
โดยสรุป
เด็ก – ก็มีที่ถูกปล่อยให้ใช้ชีวิตอย่างอิสระเสรี มีอีกมากที่ถูกจำกัดพื้นที่ ทั้งความคิดและที่ทาง
หลง – ก็หลงกันไปบ้าง หลงทางอาจได้เจอสิ่งที่ดีกว่า เดินไปตามทางที่ใครเขาบอกว่าดี
ผู้ใหญ่ – มีทั้งร้ายทั้งดี ผสมปนเปกันไป แต่ไม่ค่อยมีใครรับกันว่าตัวเองไม่ดี
ลืม – บางอย่าง ลืมได้ก็ดี ไม่ลืมก็ดี
…
โดยสรุปสุดท้าย – อีกที
…
เวลาไม่ได้มีขาย – หมดแล้วหมดไป – ตั้งใจใช้มันให้ดี
[...] 
ใส่ความเห็น